Y aquí va el segundo poema que tenía compuesto desde hacía un tiempo. También en gallego, por supuesto. Tengo varios fragmentos de muchos amagos de poemas, pero ocurre que muchos me dan como cierta vergüenza ajena por lo especial de su contenido. De hecho, algunos si los publico será con modificaciones. Por ejemplo, si un poema se llamase Oda a los granos de pús lo pasaría a llamar Oda a los granos de pús B o Oda a los granos de pús reventados, o algo así. Era una broma. Bueno, no sé; me lo pensaré. El caso es que aquí va otro poema, el cual, es otro claro ejemplo de un recurso muy usado por mí, y que se ve reflejado en parte en el anterior poema: el uso del condicional al inicio de cada verso. Aún así, espero que os agrade, aunque he de avisar que es un trozo bastante normal; nada del otro mundo.
Because the best films only exist in our imagintaion & dreams. For seeing them it's necessary awake them from the bottom of our hearts.
Because the best films only exist in our imagintaion & dreams. For seeing them it's necessary awake them from the bottom of our hearts.
Se quixera ve-lo Sol
iría ata a túa casa,
encendería a luz do cuarto
e fitaría para a túa cara.
Se quixese ver Estrelas,
iría ata a casa dela
abriría a súa lacena,
xantaría a súa merenda
e de almorzo, magdalenas,
¡Qué brilantes son seus ollos!
¡Qué ricas son súas pernas!
Se quixera ver Planetas,
iría ata o teu lar,
e ollaría a túa testa
cómo fai ao rotar.
Se quixese ver Eclipses,
miraríame nun espello,
porque tapando o meu ollar
está sempre o teu de esguello.
Pero aínda así con todo,
se te quixera namorar,
nadaría de aquí á Lúa,
pra non verte chorar,
apretar ben o sorriso
de xeo, mel e sal,
que nos dedica o astro frío
xusto antes de xogar,
e así sexas feliz
e así me mires leda,
porque non hai cousa no mundo,
que de tal maneira me encha.
Por Marcos Pantani
iría ata a túa casa,
encendería a luz do cuarto
e fitaría para a túa cara.
Se quixese ver Estrelas,
iría ata a casa dela
abriría a súa lacena,
xantaría a súa merenda
e de almorzo, magdalenas,
¡Qué brilantes son seus ollos!
¡Qué ricas son súas pernas!
Se quixera ver Planetas,
iría ata o teu lar,
e ollaría a túa testa
cómo fai ao rotar.
Se quixese ver Eclipses,
miraríame nun espello,
porque tapando o meu ollar
está sempre o teu de esguello.
Pero aínda así con todo,
se te quixera namorar,
nadaría de aquí á Lúa,
pra non verte chorar,
apretar ben o sorriso
de xeo, mel e sal,
que nos dedica o astro frío
xusto antes de xogar,
e así sexas feliz
e así me mires leda,
porque non hai cousa no mundo,
que de tal maneira me encha.
Por Marcos Pantani